• Branżowe Centrum Umiejętności „Górnictwo Rud 4.0” – ważny projekt z udziałem GIPH na ostatniej prostej

  W lipcu tego   parafowano pierwsze umowy dotyczące utworzenia Branżowych Centrów Umiejętności. To jedna z flagowych inicjatyw przeznaczonych do realizacji w ramach Krajowego Planu Odbudowy, która zakłada powstanie w Polsce 120… więcej

• Górnictwo murem za dekarbonizacją. Stop dla CO2, a nie dla węgla

  Kłopoty naszych kontrahentów są naszymi kłopotami, a ich szanse naszymi szansami – tak uznały zarządy największych spółek górniczych w kraju i włączyły się w lobbing za przyśpieszeniem prac nad rozwojem… więcej

• EC Będzin mocno zyskuje na giełdzie. I planuje inwestycje

  Firma z Będzina zajmuje się produkcją i sprzedażą energii elektrycznej. I choć wyniki finansowe spółki – w tym jej długi – nie przekonują do optymizmu, to na taki zdobyli się… więcej

• Spis treści

  Spis treści Branżowe Centrum Umiejętności „Górnictwo Rud 4.0” – ważny projekt z udziałem GIPH na ostatniej prostej 4 Grupa Grenevia: górnictwo wciąż jest najważniejsze 6 Trudny kwartał Jastrzębskiej Spółki Węglowej… więcej

„Rok pełen paradoksów czyli jak trwoga to do węgla”

            Nieubłaganie dobiega końca kolejny rok. Przyjdzie jeszcze czas na dokładniejsze analizy, jednak już teraz można pokusić się o kilka podsumowujących refleksji o kondycji i perspektywach sektora górniczego – zarówno w Polsce jak i na świecie. Dziennikarze mają łatwość w przydawaniu poszczególnym okresom definiujących je kluczowych wydarzeń. I tak: rok 2020 w relacjach branżowych mediów był jednogłośnie rokiem pandemii; rok 2021 –czasem cichej stabilizacji i nadziei na powrót do „normalności”, podczas gdy rok 2022 nie mógł nie być rokiem wojny. Pod jakim znakiem upływa właśnie rok 2023? Zdaje mi się, że dla górnictwa jest to nade wszystko… rok paradoksów.

          Konflikt Rosji z Ukrainą stał się trwałym elementem globalnego gospodarczego krajobrazu. Jako czynnik destabilizacji stale oddziałuje na światowe rynki, geografię szlaków zaopatrzeniowych i łańcuchów dostaw, kierunki przepływów kapitałowych i wielkość inwestycji, a ostatecznie także na inflację i poziom cen. Nigdzie nie widać tego tak dobitnie jak w sektorze energetycznym. Wojna bezlitośnie odsłoniła skutki zależności energetycznej gospodarek poszczególnych państw i organizacji. Jak podaje Centrum Informacji o Rynku Energii, od stycznia 2021 r. hurtowe ceny gazu ziemnego w Europie wzrosły niemal trzykrotnie, a podążające ich śladem ceny energii wystrzeliły z poziomu ok. 50 do 100 euro za MWh. Koszty zakupu energii stanowiły w tym czasie prawie 10% wydatków europejskich konsumentów!  Czy mogło być inaczej w sytuacji, gdy wolumeny importu błękitnego paliwa, węgla oraz innych surowców biły historyczne rekordy? Crashtest opartej na nienawiści do węgla i paliw kopalnych polityki klimatycznej Unii Europejskiej wypadł zatem mniej więcej tak jak zderzenie Titanica z górą lodową.

          Czy dało to impuls do zmian? Nic z tych rzeczy. W oficjalnych deklaracjach coraz częściej daje się słyszeć zapowiedzi śrubowania i tak już drastycznych norm klimatycznych, a europejskie przedsiębiorstwa górnicze płacą coraz to bardziej bajońskie sumy za emisję CO2. Przed trwającym szczytem klimatycznym COP28 przywódcy UE zapowiedzieli możliwość zaostrzenia pakietu „Fit for 55”, które zakłada podniesienie progu ograniczenia wspólnotowych emisji z 55% do 57% w 2030 r., co jedynie pogorszy trudną sytuację ekonomiczną sektora paliwowo-energetycznego.

To pokazuje jasno, że obietnice stopniowego, rozłożonego na lata odchodzenia od kopalnictwa, realizowanego według przemyślanego planu i z ograniczeniem kosztów społecznych, to tylko gra pozorów i próby mydlenia oczu, a górnictwo ma zostać zlikwidowane dużo wcześniej, wskutek wymuszonego administracyjnymi decyzjami spadku rentowności.

Tymczasem do portów Starego Kontynentu zawijają tysiące statków z węglem z Australii, Indonezji, czy USA. Wolumen importu rośnie nawet w krajach takich jak Polska, które mają pod ziemią dość złóż, by zaspokoić nimi znaczną część europejskiego popytu. Paradoksom nie ma końca.

          W tę logikę doskonale wpasował się festiwal populizmu, jaki w trakcie kampanii przed jesiennymi wyborami parlamentarnymi w Polsce zaserwowali nam przedstawiciele różnych opcji i obozów politycznych, a w kilka tygodni po wyborach obłoki absurdu tylko zgęstniały. W ogłoszonej niedawno umowie koalicyjnej partii aspirujących do rządów w państwie, słowo „górnictwo”, które w czasie przedwyborczej kampanii nie schodziło z ust polityków, często pielgrzymujących na Śląsk z workami obietnic dla branży, pojawia się dokładnie… zero razy. Czyli niewiele mniej niż miało to miejsce w toku poprzedniej parlamentarnej kadencji, wyjąwszy – rzecz jasna – negatywne konteksty, pienia o nieuchronnej likwidacji (w imię tyleż powabnej, co nierealistycznej ekoutopii), bajania o kontrolowanej i hojnie dotowanej transformacji, jak również obwieszczenia sukcesów w negocjacjach z Brukselą, które przy bliższym zbadaniu okazywały się spektakularnymi klapami.

To wszystko nie powstrzyma nas jednak od dalszej konsekwentnej walki o polskie górnictwo, interesy firm z sektora wydobywczego jak i przedsiębiorstw okołogórniczych, a także o los pracowników i górniczych regionów dotkniętych niesprawiedliwą i niemądrą polityką – czy to krajową, czy europejską.  

Miejmy nadzieję, że nadchodzący rok 2024 wleje w nasze serca więcej optymizmu, dzięki czemu za 12 miesięcy zamiast gorzko patrzeć wstecz, będziemy mogli wreszcie – spokojnie, merytorycznie i bez ideologii – porozmawiać o przyszłości.

I tego właśnie w przeddzień zbliżającego się dnia naszej patronki, Świętej Barbary, szczerze życzę – sobie i Państwu.

Janusz Olszowski 

Prezes Górniczej Izby Przemysłowo-Handlowej