Nr 7 - 8 (145-146) Lipiec - Sierpień 2007 r.

ZWERYFIKOWAĆ PROTOKÓŁ Z KIOTO

Ograniczenie do roku 2020 emisji dwutlenku węgla w UE aż o 20 proc. to założenie pozbawione uzasadnienia z punktu widzenia efektów uzyskanych w rozmiarze światowym. Warto zastanowić się nad efektami realizacji Protokołu z Kioto. Kraje "starej" Unii Europejskiej ograniczyły emisję CO2 o niecały 1 proc., wobec zadeklarowanych 8 proc., a Polska w tym samym czasie zmniejszyła tę emisję o 32 proc. (w Protokole zapisano 6 proc.). 

Unijna polityka traci zupełnie znaczenie, jeśli odniesiemy ją do skali globalnej. Obecnie kraje Unii Europejskiej wytwarzają niecałe 15 proc. światowej emisji CO2. 

Międzynarodowa Agencja Energii (IEA) przewiduje, że w roku 2030 unijne emisje CO2 związane z energią ustabilizują się i będą nieco niższe od aktualnych poziomów. Całkowita emisja tego gazu na świecie w tym samym roku wzrośnie natomiast o 55 proc. głównie za sprawą takich krajów jak USA, Chiny i Indie. 

Nasze bardzo kosztowne działania zostaną więc zupełnie zniwelowane przez inne państwa, a my doprowadzimy jedynie do załamania konkurencyjności wspólnotowej gospodarki. 

Z emisją CO2 należy walczyć, lecz z głową, rozsądnie, na pewno nie w oderwaniu od reszty świata. 

Nadszedł czas, by zweryfikować Protokół z Kioto. Jego podstawę stanowiła hipoteza, że niekorzystne zmiany klimatu następują w wyniku emisji gazów cieplarnianych, a przede wszystkim CO2, powstającego przy spalaniu paliw kopalnych. Teoria ta budzi duże kontrowersje, gdyż przeprowadzone w ostatnich latach badania wskazują, że nie jest możliwe jednoznaczne określenie wpływu działalności człowieka na zmiany klimatu. Dlatego wydaje się, że należy położyć szczególny nacisk na badania zmierzające do ustalenia i pełnego zrozumienia zmian klimatycznych, które pomogą zmniejszyć zakres niepewności związanych z polityką ograniczania efektu cieplarnianego.